غزل
جڏهن واڪ دل جا پڙيءَ تي لڳا،
جبر جا لکين ننهن نڙيءَ تي لڳا.
ڏٺي ڏينهن تي ڪنهن نه آڳر کنئين،
هي الزام سڀ راتڙيءَ تي لڳا.
هي مذھب جا مانگر منهنجي سوچ تي،
ڏنگا ڏير ٿي ڏاتڙيءَ تي لڳا.
ڪهڻ ڪوڙ جيڪا وئي ڪالهه ان،
ڪروڙين ڪڪر ڪاتڙيءَ تي لڳا.
ڪيا قوس جيڪي تپش سج تنهنجي،
ڇنڊا ڇانونءَ جي ڇاتڙيءَ تي لڳا.
ڪڍي ساھ چنبي ويا چُهنب سان،
بکيا باز ٿي ٻاتڙيءَ تي لڳا.
سکي سوچ لئه ڀي سڪي سڀ مئا،
ڀالا بک جا ڀاتڙيءَ تي لڳا.
پائي ڄڻ ته ڦاٿي دريء مان هو دل،
جهانن جا منهن جهاتڙيءَ تي لڳا.