غزل
هزار سال پراڻي اسانجي تنهائي،
سگهي نه ماڻي پُڄاڻي اسان جي تنهائي.
سڄو جهان مڙي ٿي هُجوم ويو ليڪن،
رهي اها ئي نماڻي اسانجي تنهائي.
ويو وجود فنا ٿي نشان ئي ڪونهي،
بڻي جڳن کان ڪهاڻي اسانجي تنهائي.
جڏهن نه نانءُ مليو ذات کي هيو ڪوئي،
تڏهن هي آهي پراڻي اسانجي تنهائي.
سدائين قيد اندر ۾ ڪري ڇڏي انجم!
ڪڏهن به ڪين اُڏاڻي اسانجي تنهائي.