غزل
ياد آهن ڏينهن پنهنجي پيار جا،
تو ڀري رومال آندا آر جا.
چنڊ ڪڪرن جي پٺيان بيٺو وڃي،
زُلف چهري تان هٽيا سرڪار جا،
پل نه ٿيندي هئي پري مونکان ڪڏهن.
اڄ گذاري ٿي حياتي ڌار جا.
پنهنجي در تان تو اُڏاري هن ڇڏيا،
مون اماڻيا ها جي پنڇي سار جا.
ٽيڪ ڏئي ڀت کي اڪيلو پئي رُنو،
ڪونه سمجهيا ڪنهن به سُڏڪا ٻار جا.
سج لٿي اشرف پکين به موٽ ڪئي،
پر اسان کي ها ته اُلڪا يار جا.