غزل
لڳائي نينهن جو ناتو ڇِنڻ پوءِ روا ناهي،
ڪري ڪو قرب ۾ قابو ڪُهڻ پوءِ روا ناهي،
ڏهاڙي پيو ڏسان توڏي ڏسڻ مهنڙو ڪڏهن ايندين
پسي صورت سُڪون لاهيان سِڪڻ پوءِ روا ناهي،
ٻڌل هئا ٻول ڏس ڪهڙا ٻڌايان ڇا وري ٻيهر
ويا جي يار تو وسري چوڻ پوءِ روا ناهي،
گهرائي پاڻ گڏ ويٺين گهڙين تن تان وڃان گهوري
رهاڻين ۾ رهيون راتيون رُسڻ پوءِ روا ناهي،
ڪري تو ماٺ ويهه اي منتظر سِڪ ۾ مزو آهي
سڀان يا اڄ سڄڻ ايندو لڇڻ پوءِ روا ناهي .