غزل
اسان سي ته لوڪان ڇڏيا هن لڪائي
هيا يارجيڪي ته گڏ مثِل پاڇي
ويا هٿ آھن اهي ئي ڇڏائي
ڪري يادتوکي کڻي قلم ڪاغذ
اتاري غمن کي ڇڏيون ٿا گهٽائي
ڏسي ڏوھ ڪوئي سزا مونکي ڏيئي
ڀلي پو وڃو ها مِٺا موڪلائي
پتنگن جيان پئي جَلي جان منهنجي
ويا آڳ ڪهڙي پرين هي ڌڳائي
حيراني پريشاني ۾ آھيون آدم
اسانکي ته مسئلن ڇڏيو آ منجهائي.