غزل
ڪاش! فرصت ھُجي جان سان جھيڙيان،
ڪيتريون تُهمتون تو ڪري ميڙيان؟
تون ته خوشبوء جيان ٿو اُڏامي وڃين،
آنءُ پردن اندر ڪيترو ويڙھيان.
اچ ته گڏجي سندس ھل ته محفل ھلون،
ڪجهه شرارت ڪيان، دشمنن ڇيڙيان.
مون نه للڪار ڪر، جيڪڏھن چاھيان،
عاقلن کي لُٽيان، زاھدن ٿيڙيان.
توسان ملندي مِٺا، مون نه ڄاتو ھُيو،
خلق ۾ کوڙ پئي دشمني کيڙيان.