غزل
ڀڙ ڀانگ ڀٽن ۾ بک فري پئي،
دڙا مڙها سڀ ڀينگ ڪري پئي،
فطرت جا ڪيڏا روُپ نرالا
واءُ لڳو ڄڻ باهه ٻري پئي،
هرڻ هيٺيلا ۽ ڌاڙا به تڙپن
اُڃ وِگهي هو ڊيل مري پئي،
پاڻي ناهي پنڌ گهڻيرو
کوهه جي ڀر ۾ نڪ ٺري پئي،
هاري ناري اکڙيون اُڀ ۾
گوڙن سان گڏ وِڄ وري پئي،
ربّ ٿي راضي مينهن وسائي
سانگي هاڻي ڪونه سري پئي .