غزل
نه ڇِت منهنجي نه در منهنجو،
عجب ناهي ته گهر منهنجو.
شهر ڇا حال مان ڄاڻي،
جي ڪو ڄاڻي ته بر منهنجو.
اڏارون ڇا بنا هن جي،
جنون هو جو ۽ پر منهنجو.
چوين ٿي تون اڪيلو ڇو،
ڪچو، ڪاڇو ۽ ٿر منهنجو.
سسئي، سهڻي چري موکيءَ
عمر ماريءَ مهر منهنجو.
ڏٺو منصور تو ڪاٿي،
ٿيو جو در بدر منهنجو.