غزل
دلين تي روڳ جا پاڇا لڙيا ڏٺا اسان ڪيئي،
چمن چِتا جيان سڙيا ڏٺا اسان ڪيئي.
عروج عشق جو آڌيءَ ۾ جنهن سڏيو ويٺي
زوال صبح جا پنڇي تڙيا ڏٺا اسان ڪيئي.
تريا جي تار ۾ تارو درياهه اُڪري ويا
نگاهِه يار جي آڏو اڙيا ڏٺا اسان ڪيئي.
پرين جي زُلفن جي ڇانئن ۾ ستا ڪي عاشق
فراق ڌرتتيءَ ۾ قلب ڪڙهيا ڏٺا اسان ڪيئي.
ٻُڏا جي سوڳ جي ڪُنن ۾ صدين تائين هئا
پرينءَ جي پل کي پرکي چڙهيا ڏٺا اسان ڪيئي .