غزل
فانوس انتظارن ۾ زرد ٿي ويو،
ذري ذري کي چمڪائي گرد ٿي ويو.
چُپ چاپ نڻان وانگي هڪ غم رهيو اچي،
مون لاءِ ڀاتين جيان ڄڻ فرد ٿي ويو.
منهنجو بدن اگهاڙو جنهن کي وڻيو کڻي،
سو جسم لاش جهڙو ڇو سرد ٿي ويو.
هُن سنگتراش گهوري هُن کي ڏٺو جڏهن،
پٿر منجهان ڳري سو ئي درد ٿي ويو.
لهجو زبان جو ئي ساڳيو نرم هيو،
ڀاڪر ڀري پُٺي لاءِ سو ڪرد ٿي ويو.
نيڻن جون ماڻڪيون ٿيون جو رقص ۾ محو،
هر گُونج ڀوئنر لاءِ ڄڻ وِرد ٿي ويو.