غزل
توبن مون وٽ ڇاهي سانئڻ،
دل به جسم ۾ ناهي سانئڻ.
شهر جا سارا رستا پرکيم
ڳوٺ به مونکي ڳاهي سانئڻ.
ڪيئن مان من جو ماڳ مٽايان
نينهن نگر نئون ٺاهي سانئڻ.
پنڌ پرانهون واٽ اڻانگهي
روح ڪٿي ڏس ساهي سانئڻ.
سمنڊ اُڃارو پاڻي هوندي
بر جيئن جَر تي باهي سانئڻ.
ٻارن وانگر جهيڙيون پرچون
ڪاوڙ ريءَ ڏِس چاهي سانئڻ.