غزل
جنهن روح ۾ پرين جي آ تات جو تصور،
تنهن کي ڪٿي رهي ٿو سُڪرات جو تصور،
دل ۾ سدا رهين تون موجود دلرُبا ٿو
مون ۾ رهي پو ڪئين ڪنهن حالات جو تصور۔
مٽجي شهر کنڊر ۾ ويا جهٽ گهڙي پهر ۾
تنهنجو اچي پيو ائين جذبات جو تصور،
بس ڪنهن ٻئي جي آڏو محتاج ڪر نه خالق
تو مان سدا رهي ٿو خيرات جو تصور،
تنهنجي هجي رضا جنهن ۾ سا قبول آهي
سجي ۾ رهيو نه ڪڏهين جنت جو تصور،
محبوب کي جي منهنجو ٿو گهر وڻي ڪکن جو
مختيار ڇو ڪيان پو محلات جو تصور .