نظم
مان وقت جي هٿن مان
واريءَ جيان وهان ٿو
تنهنجي ملڻ مهابي
ڊهندي وري ٺهان ٿو
واهڻ جي واڳ تون آن
۽ مان گهٽي ننڍي ڪا
در در لتاڙجان ۽
وک وک مٿان سهان ٿو
نازڪ هي نينهن پنهنجو
هڪ ڏينهن واءُ وانگر
شايد وڃي جي وکري
منهنجو نصيب جيڪر
آڏو اچئي جي اڏري
ٻڏتر ڇڏي ڏجان تون
هر ياد کي ڌڪاري
تصور ۾ سوچجان تون
سالن جو ساٿ سانڍي
سورج جيان مان سر تان
اڀريس ٻه چار ڏينهڙا
بس هاڻي مان لهان ٿو
مان وقت جي هٿن مان
واريءَ جيان وهان ٿو....