غزل
لڙڪ ٽولا خوب تنهائي اٿئي،
ميڙ ماڻهو پر اڪيلائي اٿئي.
روئي پوتي سان اُگهي ڇڏجان اکيون،
گهر جا ڀاتي ڀي تماشائي اٿئي.
جسم جوڳي ٿي رُلي رِڻ ۾ پيو،
روح جو ڍارو ته سودائي اٿئي.
هي حياتي آهه شيشن وانگيان،
پٿرن سان ڇالا ٽڪرائي اٿئي.
دوست شايد آ وساري دشمني،
نيٺ ورسي اڄ ملهائي اٿئي.
وار وکريل خوف نيڻن ۾ چِٽو،
خواب ۾ ڪنهن ننڊ ڇرڪائي اٿئي.
ماٺ تنهنجي ٿي ٻڌائي اشرف،
ڪيتري غم سان شناسائي اٿئي.