غزل
جڏهن ياد ايندو اوهانجو شهر،
وري ڏنڀ ڏيندو اوهانجو شهر.
ڏئي يادِ ماضي ڏسڻ ساڻ هاڻي،
اُجڙ سان گڏيندو اوهانجو شهر.
سُتل لوڪ راتين جو پوين پهر،
اوجاڳا اَڏيندو اوهانجو شهر.
ٽنگي ٽياس تي باک ويلو پرين،
سنجها ٿي سڏيندو اوهانجو شهر.
جفا جو نگر هي ڳنڍڻ دل جا ناتا،
ڀلا ڪيئن ڇڏيندو اوهانجو شهر.
وڇوڙو جفائون کڻي ڪو اڪيلي،
تياڳي ته ويندو اوهانجو شهر.