غزل
ڌڪاري ڇڏڻ جو سبب ڪو ڏسيو ها،
پِيا ! دل پلڻ جو سبب ڪو ڏسيو ها،
چئي ٿي ته چاهت نه گهٽبي ڪڏهن ڀي
پري پوءِ رهڻ جو سبب ڪو ڏسيو ها،
اکين تي رکي هٿ جي اقرار ڪيا هئا
انهن جي ٽٽڻ جو سبب ڪو ڏسيو ها،
محبت عبادت تون چوندو هئين پيارا
پوءِ ناتو ڇنڻ جو سبب ڪو ڏسيو ها،
اوهان جي مُرڪڻ هو گهايو دل کي
انهي ئي کلڻ جو سبب ڪو ڏسيو ها،
هوندو راڄ دل تي تنهنجو آهي سپرين
سو ايڏو وڻڻ جو سبب ڪو ڏسيو ها،
سمنڊ جي ڪناري تي سڪندر سڏائي
اتي نه اچڻ جو سبب ڪو ڏسيو ها .