شاعري

شاعريءَ جو آڪاش

هي ڪتاب سنڌ جي 28 تخليقڪارن آرزو عبدلرۇف نهڙيو، آدم اوڍيجو، احسان آڪاش، اخلاق بلوچ، اشرف سولنگي، اشرف مهر، اشفاق چانڊيو، افضل شر، الفت امداد، الله بخش آريسر، الله ڏنو هالاڻي، انجم قاضي، ايڇ ڪي پرڀات، ثمينه جاويد / گل بلوچ، خيرل سيلرو، سانگي صحرائي، ساقي منصور، سپنا سنڌي، سڪندر اوٺو، شميم مري، عبدالغفار عبد جوڻيجو، علي عاجز شر، علي محمد لنجو، غلام قادر منتظر، مجيب ڪنڌر، مختيار مگسي ۽ نذير حسين نورياڻي چانڊيو جي چونڊ شاعريءَ جو گڏيل مجموعو آهي، جنهن جو مرتب احسان آڪاش آهي.
  • 4.5/5.0
  • 8405
  • 1114
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • احسان آڪاش
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book شاعريءَ جو آڪاش

نظم

نظم




جهان ۾ ڏکيو آهي ته آهي ٻن گهرن وارو،
حياتي جو گذاري وقت ٿو ٻڙڌاڪ ۾ سارو،
پيل جنسي جهان ۾ آھ،زنده گور ويچارو،
سندس پاهي ۾ پيل آهي به ٻڙچٽ وارو ٻاجهارو،
انهيَ شوقين جي گهر ۾ ڏھاڙي نئين مصيبت آ،
فقط ان مرد جي کٽ پٽ لڙائي گار دولت آ.

سندس گهر ۾ لڳو پيو آ سدائين ڌار تي جهيڙو،
دلي چونري دکي سانجڻ ڪتر ڪمڪار تي جهيڙو
مکڻ ڏڌ کير ڀاڄي ڀت لٽن جي کار تي جهيڙو،
وٽي ٿالهي لٽي کٽ ڳهه سمهڻ جي وار تي جهيڙو،
اثر جهيڙي جي کان ڪيئي ڏھاڙا چلهه چڙھي ناهي،
ڪئي اونڌي منجي هڪڙي ته ٻي پيڪين وئي آهي.

گذارڻ جهنگ هڪڙي ۾ جيئن شينهن ٻن جو مشڪل آ،
انهن وانگر رنن سان گڏ گذارڻ کان ڀڳل دل آ،
صلاحن ۾ انهن سان روز شب شيطان شامل آ،
بکيڙي ريس ۽ لڙ ۾ ٿي ڏسجي هر ڪا قابل آ،
ڪسر رتيون ٻه هن کان هوء ۽ هوء هن کان زياده آ،
ڪنهين ۾ لاھ ڪا ڪانهي ٻچا ڏسجن ٿيون نانگن جا.



وڙهن ٿيون پاڻ ۾ ڏاڍو لا ڄڻ چانڊيا مگسي،
پلوء هڪ جو ٻڌو ڀيڻن اٿي ٻي ڏانهن پڦي ماسي،
سندن مائن به جهيڙي ڪان هئي ڄڻ باس ڪا باسي،
سموري ڳوٺ جون مايون ٿين ٿيون پاڻ ۾ عقسين
ٿئي ٿو هوبهو نقشو مهاڀاري لڙائي جو،
پتو پئي ٿو توجه سان ڪنهن جي آڳرائي جو.
اٿن ڳر ياد جهيڙي جو ۽ استعمال جهيڙي جو،
اضافو ٿو وڃي ٿيندو گهڻو هئي سال جهيڙي جو،
پئي ٿو جسم مان ٽپيو هنيل هر نال جهيڙي جو،
قلم ڏيئي نه ٿو پورو سگهي احوال جهيڙي جو،
تري ٿي تعلقاتن ريء تڪرارن جي تارازي،
انهن جي صلح ڪان آهي سدائين مرض ايلاضي..

وڪيلن جي انهن سان وات ۾ حاجتبه ڪانهي ڪا،
لڙائي کي ڪڏهن اڌرات جو رخصت به ڪانهي ڪا،
انهن جي سونڍ کي مينهن ۾ مهلت به ڪانهي ڪا،
سندس ور کي ڪڇڻ ڪنهن ٻڙڪ جي همٿ به ڪانهي ڪا،
اکيون ٺاڦي ٻڌي ويٺو اهو ڪمزور جهيڙي کي،
ڪرائي ڪونه ڪو سگهندو جهڪو شهه روز جهيڙي کي.

وٺي پيڪن آيون ڄڻ ٻئي پرمنٽ ٽاڄي جي،
ملي وين ڏاج ۾ ڪا ڄڻ چئي پرمينٽ ٽاڄي جي،
سهانگي تن کي آهي پڙ پئي پرمينٽ ٽاڄي جي،
ڪتب هر وقت آڻن ڀي سڀئي پرمينٽ ٽاڄي جي،
نه ٿيندو ڪينسل ڪڏهن به دستاويز جهيڙي جو،
نه منصف ٿي ڪڏھن سگهندو ملڪ انگريز جهيڙي جو.

نه ٿيندو حشر تائين ڪو تدارڪ هن ٻٽيڪي جو،
وڄي ٿو پکڙندو پاڙي سڄي ۾ ڪن ٻٽيڪي جو،
نه سرندي صبر واري سان ڪو ريڌو جن ٻٽيڪي جو،
نبيري فيصلي وارو نه ٿيندو دن ٻٽيڪي جو،
مشيري مڙس واري ڀي نٿن منظور جهيڙي ۾،
حصو ٿيون پارٽيء سوڌو وٺن ڀرپور جهيڙي ۾.

وڌو ٿو هي وڃي بيشڪ سدا ناٽڪ بنا پئسي،
نه اهڙو ڪنهن ڏٺو هوندو صفا ناٽڪ بنا پئسي
بنايو واھ جو آهي خدا ناٽڪ بنا پئسي،
ٿو ڏيکاري ڪيئن عمدا مزا ناٽڪ بنا پئسي
رچائڻ رنگ ايندو ڪين اهڙو ڪنهن مداري کي،
ٿئي حيرت تعجب ٿو ٻڌندڙ خلق ساريء کي.

نئون ڪپڙو ضرورت تي کڻي جي آڻبو هڪ ڪان،
ته جهٽ پٽ اٿي چوندي اجهو ڦاهو ٻڌان ٿي مان،
ستم بغدادجو برتاء رڳو آ مون ڏهاڳڻ سان،
وڳي پوشاڪ اهڙي جو نه آيو آ انڊو ڇاڪان،
نٿو ٻارنهن مهينا تنهن لٽي وارو ڇڄي ڇينو،
مدامي جنگ جهيڙي ۽۽ ڪروڌن کان نه ٿن .

چوي ٿي حڪم سان هر ڪا ته منهنجي ڪر اٿي ويٺي،
رڳو تون ٻار کڻ منهنجا نه ٻي جا ٻار کڻ اصلي،
توجه طرف ڪر منهنجي نه ڪر اولاد نڌڻڪي،
ڏين ٿيون هنجهه ۾ اڇلائي به ريڌل ٻار بي
کڻي اولاد ٿو هڪ جي ته ٻي ٿي ڦوڪجي ڏاڍو
اها ڦوڪي مٽن کي ٿي پٽي روئي کجي ڏاڍو.

گهرن ٻن ڌڻي آهي نه مئلن ۾ نه جيئرن ۾،
ڏسي روزانو تاڙاڪو وڃي پئجي ٿو ڍڪرن ۾،
ڪڏهن ايلاز آزين ۾ ڪڏهن ککرين جي فقرن ۾،
ڪڏهن پورو پوي ٿو ڪونه ڍونگن تال مڪرن ۾،
ٿيو جوڙو جي زالن جو اگر ڪنهن جي مقدر ۾،
انهيَ ڄڻ آدميء کي رات پئي خوفائتي بر ۾.

گهرن ٻن سان ڪرڻ شادي مصيبت جي به ٻي سگهه آ،
سندن جهڙو لڙائي ريس زلت جي به ٻي سگهه آ
گهڻي ٿوري تي گهپي گيھ آفت جي به ٻي سگهه آ،
سندن اڻبڻ رقيبن جي خصو عت جي به ٻي سگهه آ،
غرت ان آدمي جي گهي سدا صغرا قيامت آ،
گذاري ٿو ڏهاڙا ڄڻ جهنم ۾ حياتي جا.

جڏهن شادي ٿي ٻي منهنجي ٿيس خوش مان پنهنجي پر ۾،
هينئر سمجهان سراسر ٿو لڳو سر آھ پٿر ۾،
دماغ پنچر ٿو مان سمجهان تخيل آھ چڪر ۾،
نذيرا ويو ٻٽيڪو آ ٻچا آنا ڪري گهر ۾،
ٻي پرڻي جو ڏک ايذاء ڏکيو موت کان آهي،
اوهان مان ڀي مٺا اهڙو متان مانڌاڻ ڪو چاهي.