بيت
هئا هرڻ هيڪاندا، ٿر ۾ عام جام،
شڪارين سوگها ڪيا، تتر تلور تمام ،
مورن تي مارو آهي اڄ به عام ،
اچي نٿو آرام، ڪسندو ڏسي ڪونج کي.
مون من ناهي مدي ته به هو اولايون ڪن،
سدا سهان سڀ ڪنهن جو ڪاوڙ نه ڪريان ڪن،
پوءِ به انين اکين ڪٽر ٿيو کٽڪان.،
آئون سڀ ڪنهن سرهو مون هر ڪنهن ڇو ڏمر،
نه وڙهان نه ورچان نه وڃان ڪنهن در،
پوءِ به مون پچر ڪڙي ڪن ٿا ڪڙهيان.
ٻريا لڱ لڪن ۾ آيو ويساک وري،
پاڻهياري پاڻي لئه ويري تي وري،
سيمو سُڪي ويو ڏسي هو ڏري،
ويئي منڌ مري خالي ڏسي کوهه کي .