غزل
دلبر توکان ڌار ٿياسين،
پن ڇڻ جا آثار ٿياسين.
هرڪوئي پيو هاڻ وڍي
ڄڻ ڇانوءَ بنا وڻ ڏار ٿياسين.
جيسين تنهنجو ساٿ هيو سانول،
سُورج جان نروار ٿياسين.
تنهنجي صدمن ساهه نپوڙيو،
ڇڻيل گُل جان يار ٿياسين،
عشق تنين جي ۾ هوش وڃائي،
رسوا هر بازار ٿياسين،
هٿ سان دلڙي هن کي ڏيئي،
لنجا پوءِ لاچار ٿياسين.