بيت
پرين پڄاڻان هاڻ، سُرت نه سينگار.
پئي پڄران پاڻ ڏهاڳڻ ڏک ۾.
ڏکن ڪهڙو ڏوهه، سُک ساعت هڪڙي
ڪريان آئون ڪوهه ندوري نصيب جو .
نصيبن ۾ نينهن، ناهي ڪو سرتيون
ڪوجهي آئون ڪيئين وڻان ته ور کي .
سُور کنيم ساڻ وکر ٻيو ڪهڙو
سُپرين تو ڪاڻ سُڌ نه ڪا سُور جي .
نه وڻ نه وڻڪار پير هن پٿون ٿيا
پنهونءَ جي پچار اکر ٻيو نه اڪيلي.
سُور سلهاڙي ساڻ ڏونگر مون ڏوريو
پُرزا ٿيندس پاڻ هلندي آئون هوت ڏي .