غزل
رستو سڄو ڏٺم سنسان آ رهيو،
شايد اچي به ڪو اِمڪان آ رهيو،
سمجهان نه ٿو دوا ڪا درد جي مگر،
هڪ لفظ پيار جو درمان آ رهيو،
معصوم مُرڪندڙ جانيون پيو کسي،
پوءِ به چوي ٿو هو انسان آ رهيو،
ڪهڙيون به تهمتون پنهنجي مٿان اچن،
پنهنجو ته پيار تي ايمان آ رهيو،
ڪنهنجو مليو اشارو پنڌ ۾ مُجيب،
مشڪل سفر به ٿي آسان آ رهيو .