ست سهيليون
عزيز شڪاريءَ جي قبر کان ٿورڙو ئي پهرين درياهه جي پيٽ ۾ ڊائنوسارن جي پُٺين جهڙيون ست ڇِپون نڪتيون بيٺيون آهن. درياهه جو وهڪرو انهن ڇپن کي نه لوڙهي سگهيو آهي ۽ نه گسي ٻُورو ڪري سگهيو آهي، جنهن ڪري ان جاءِ تي درياهه بنا نوٽس ڏيڻ جي اوچتو ئي اوچتو ٻن ڦاڪن ۾ ورهائجي وڃي ٿو. طوطي خان بار بار رڙ ڪري چوي ٿو، ”کاٻي پاسي کان ٻيڙيون ڪڍو، سنڀاليو ... مٿان ڦري اچو ...“
ٻيڙيون درياهه جي کاٻي وهڪري کان لنگهيون ۽ اسان ڊائنوسارن جهڙيون ڇپون ڳڻيون، ”هڪ ... ٻه ... ٽي ... چار ... پنج ... ڇهه ... ۽ ست.“ اڳتي وري درياهه جو لس پر تکو وهڪرو هو.
”هيءُ ست ساهيڙيون آهن ...“ طوطي خان ڇِپن ڏانهن اشارو ڪيو، ”هتي ڪيئي ٻيڙيون ٽڪرائجي تباهه ٿي ويو آهن ...“
”ستن ساهيڙين واري ڳالهه ڪيئن آهي ...؟“ مون پڇيو.
”اهي ساهيڙيون ست سهڻيون ڇوڪريون هيون، هڪٻئي سان ڏاڍو پيار هئن، هتي درياهه ۾ هڪ ٻئي کي بچائيندي بچائيندي سڀ ٻڏي ويون، هاڻي ڇپن جي صورت ۾ اڀري يادگار ٿي ويون آهن. اها ڳالهه اسان زماني کان ٻڌندا پيا اچون ...“ طوطي خان آکاڻي ٻڌائي وري درياهه جي وهڪري ۾ اک وڌي. هُو هر وقت درياهه جي پيٽ ۾ سِير ڳولهيندو رهندو آهي ۽ ٻيڙين جو رخ سير تي رکائيندو آهي.
ويچارين ساهيڙين جا لاش به ڪونه مليا هئا ۽ ماڻهن درياهه جي پيٽ مان اڀريل ٽڪرين کي ستن ساهڙين جي نالي سان سڃاڻپ ڏيئي سندن پيار ۽ قربانين کي امر ڪري ڇڏيو.