گڊو بئراج تي حادثو
اربع 15 نومبر 1989ع
صبح جو گڊو بئراج وٽ ٻيڙيون سنهي ٿلهي مرمت کانپوءِ درياهه ۾ لاٿيون ويون پر زبير فاروقيءَ جي اٻهرائيءَ ڌڪ ڏيئي وڌو کيس پنهنجي’مهم جُو‘ هجڻ تي وڏو ناز هو. ان ناز ۽ پاڻ تي ضرورت کان وڌيڪ اعتماد سبب کانئس غلطي ٿي وئي. بس هڪ سيڪنڊ لڳو جو ’نوري‘ ٻيڙي ڪنڌيءَ لڳ ڪنهن لوهي شيءِ سان ٽڪر کاڌو ۽ هڪ ٺڪاءُ ٿيو، ٻيڙيءَ جو اڳيون حصو ڦاٽي پيو هو. فُٽ ڏيڍ جو چير ٿي پيو هو سنهو ٿلهو پنچر ڳنڍڻ هڪ ڳالهه آهي فُٽ ڏيڍ جو برسٽ ڳنڍڻ فوري طور تي ناممڪن هو. ٻيڙي ڦاٽڻ جي معنيٰ اها هئي ته اڌ ٽيم درياهه جي سفر کان محروم رهندي. هر ٻيڙيءَ تي هونهن ئي وڌ ۾ وڌ پنج ماڻهو ويهي ٿي سگهيا. وقت سڀ کان اهم هو. ٽيم جي اڳواڻ ڪليم لاشاريءَ هڪ ٻيڙيءَ رستي سفر جاري رکڻ جو فيصلو ڪيو ڦاٽل ٻيڙي ويڙهي پڪ اپ ۾ رکي وئي.
”توهان جلد کان جلد ٽوڙي (Tori) بنگلي تي پهچي برسٽ ڳنڍڻ جي ڪوشش ڪيو ته جيئن سڀاڻي سفر ڪري سگهجي.“ ڪليم لاشاريءَ شبير کي هدايت ڪئي جنهن جي ذمي ٻيڙين جي مرمت ۽ سار سنڀال هئي. ”اڄوڪي پنڌ ۾ ور وڪڙ گهڻا هوندا تنهن ڪري سفر ڊگهو آهي ... گهٽ کان گهٽ ماڻهو بچيل ٻيڙيءَ تي هجن ... توهان کي ٽوڙي بنگلي تائين رهنمائي لاءِ ڪنڌ ڪوٽ جي اريگيشن آفيس مان ماڻهو ملندو ... اُتي اطلاع ٿيل آهي. لاشاريءَ روانگيءَ کان اڳ آخري هدايتون ڏنيون ۽ زبير کي درياهي سفر ۾ شامل ٿيڻ جو اشارو ڪيو.
زبير تي نوجوانن کي خار هئا، ان ڪري لاشاريءَ جو آخري فيصلو کين نه وڻيو. اصل ۾ حادثي کان پوءِ زبير جو منهن لهي ويو هو. اهو ممڪن هو ته غلطيءَ جي احساس هيٺ هُو صفا ڊپريشن ۾ هليو وڃي. کيس ڊپريشن مان ڪڍڻ ضروري ۽ ڪليم جو فيصلو درست هو. جيڪي ٿيڻو هو، سو ٿي چڪو هو.