عبدالطيف جا اَبا !
پٻ تو جت کوڙيا، سڀني پٽن کي مان چمان،
تو ورھايا جي وڏو ٿي، تن وٽن کي مان چمان.
تنھنجي چوٽي جو به چوٿو، مون فقر ماني ملي،
جي ڀريئي بلڙي ھٿن سان، تن مٽن کي مان چمان.
تنھنجي چادر کي چمان، تنھنجي جتي چڪ ۾ کڻان،
تنھنجي ليڙن ڌڳڙين، تنھنجي لٽن کي مان چمان.
دين محمد دوستن جو، خيال رکندو آ گھڻو،
عبدالطيف جا ابا، تنھنجي گھٽن کي مان چمان.