روئينا
قبائلي تصور ۾،
ھُن کي ڪنھن گھر ۾،
سموري عمر لاءِ،
لڪائي پيو سگھجي،
قبائلي تصور ۾،
وٺي نانءُ ھُن جو،
وڙھي پيا سگھن،
قبائلي تصور ۾،
ھي جي حسن جي،
بياني ڪتابن جا،
سڀ سلسلا ھُوندا،
ساڙيا وڃن ھا،
اُھو ئي تصور،
جو عورت کي پردي جي پويان بيھاري،
دليري شجاعت جي،
ڪاري ڪھاڻي،
لکڻ لئهِ اُ ٿي ٿو!
مگر ھوءَ حسينا،
سڀئي سخت رستا،
ڇڏي جوءِ جرڳا،
پشاور ۾ پھتي ته،
ازل جي ڪنھن آزاد سھڻي تصور،
پھاڙي حسن کي،
حقيقت ملي وئي،
اسان ھن کي سمجھڻ گھريو،
۽ تصور ۾،
اسان جي اڳيان ھوءَ،
چشمي ۾ تبديل ٿيندي وئي،
اسان پئي ڏٺو ۽،
رڳو مُرڪ ھڪڙيءَ جي ننڍڙيءَ وٿي سان،
وري چيل جي وڻ ۾ تبديل ٿي وئي،
ڪڏھن صبح ٿي وئي،
ڪڏھن شام ٿي وئي،
ڪڏھن خاص ٿي وئي،
ڪڏھن عام ٿي وئي!
ڪڏھن ھُن ھوائن جون خشڪيون پئي آنديون،
ڪڏھن ھن پھاڙن ۾ رستو پئي ٺاھيو،
ڪڏھن ھن نديءَ کي وھڻ ۾ مدد ڪئي،
ڪڏھن ٽھڪ ڏئي ھن پئي ٽاريون نمايون،
ڪڏھن ھُن پئي بادام جو وڻ جھڪايو،
اُھائي حسينا پھاڙي پٺاڻي،
انھيءَ جي ڪھاڻي،
نڪو ڇيھه جنھن جو،
نه جنھن جي پڄاڻي،
اُنھيءَ کان به اڳتي اسانجي تصور،
پئي پوڄيو بُتن کي،
انھيءَ کان به اڳتي اسان کي حقيقت ۾،
ھُن جي اکين جو سڄو موھ گھرجي،
جبل سڀ جھاڳي پھاڙن ۾ پھچون،
ھن جي حُسن جو سڄو روھ گھرجي!