الوداعي رسم!
مون ھن کي آخري ڀيرو ڏٺو،
ھوءَ ٽِماڙ بلڊنگ جي پاڇي ۾ بيٺل ھئي،
ھن نه ھٿ لوڏيو،
نه ڪائي الوداعي رسم ادا ڪئي،
ھوءَ نه رُنِي نه کلي،
ھوءَ بس بيٺي رھي،
مون سمجھيو ته وڇِڙي وڃڻ جو ڏک،
ھن کي ميڻ بتي جيان ٻاري ڳاري ڇڏيندو،
يا ھوءَ ڪنھن گمنام ستاري جيان کڙي پوندي،
يا پيلي پن وانگي ڇَڻي پوندي،
مگر ھوءَ چُپ چاپ بيٺي رھي!
ھوءَ آسمان تائين رڙ به ٿي سگھي ٿي،
منھنجي سيني ۾،
ڪنھن گولي وانگي لڳي به سگھي ٿي،
کنوڻ وانگي مون تي ڪري به سگھي ٿي،
مگر ھوءَ چپ چاپ بيٺي رھي،
مون مرڪڻ چاھيو،
منھنجي مرڪ اڌو اڌ ٿي پيئي!
مون روئڻ چاھيو،
ته اوڇنگار منھنجي چھري ۾ ٽنگجي پيئي!
۽ منھنجي پيرن ھيٺان،
جدائين جو جنڊ اٿلي پيو.
واپسي ۾ مون محسوس ڪيو ته،
منھنجا پير منھنجي سيني ۾ لٿل آھن.
۽ ڳچ ٽائيم،
آئون پنھنجي ساھ جي ڳلي لتاڙيندو،
ھن کان دور ٿي ويس.