لکنوء!
لکنئو جي تھذيب،
جنھن ۾ نوابن جون وڏھر ڏيئون،
وھيءَ کان ھٽيل ککون،
نوڪرن ۽ ڪوچوان،
سان وڃي ڪوٺن تي،
تبلي جي تانن تي،
بي ڊولن جسمن جا،
پول ھيون ٿڙڪائينديون،
نوٽن تي نچائينديون ھيون،
ننگ و ناموس کي،
عزت کي بازار ۾،
آدابن جي آڙ ۾،
خاڪ در خاڪ،
ڌوڙ، ڌوڙ، ڌوڙ،
ساڳي مٽي ٻوٿ ۾،
اگھاڙي ھٿ ۾ رومال،
اھو حال!
پر ھتي ويجھي وڌي،
اڃان انھيءَ گند کي،
پنھنجي پٺيان چنبڙائي،
پنھنجي پاڻ کي لکنوي سڏائين ٿا،
ڇا مان سنڌي نه سڏايان؟
ڇا مان ڪنھن ڀيڙ جي ڀتر جيئن،
بي موسمي ڪڪر جيئن،
ڏور کان اُڏري آيل،
پرڏيھي پکين جي ولر جيئن،
انڌيءَ اک جي نظر جيئن،
گم ٿي وڃان!
ڇا مان،
ڪنھن تنبوري جي ٽٽل تار جيئن،
ڪوڙھ ورتل ڪلاڪار جيئن،
مڙدي جي ماٺار جيئن،
گونگي جي گفتار جيئن،
چپ ٿي وڃان!
نه اِئين نٿو ٿي سگھي،
مان ته،
وڇوڙي جي سڪل ٺوٺ پوٺي ۾،
اسري ۽ اڀري آيل،
وصل جي وڻڪار آھيان،
مان ته،
اميدن جي اک ۾،
پھچ جو پاڻي تريل،
آزادي اظھار آھيان،
مان ته،
ڀٽائيءَ جي بيتن ۾،
شيخ اياز جي شعرن ۾،
سنڌ جي لوڪ گيتن،
ميلاپ جي سھرن ۾،
ساميءَ جي سلوڪن پويان،
سچل سان سھڪار آھيان،
مان ته،
دھليءَ جي دروازي تي،
سرمد جي سنسار ۾،
ڪنھن دار جو ديدار آھيان،
مان ته،
برھ جي بازارين ۾،
سر جي سوداين لئه،
وقتائتو واپار آھيان،
مان جيڪي آھيان،
جو به آھيان،
اڻ مٽ آھيان،
اڻ کٽ آھيان،
جنم جنم جو جياپو ڪو،
نئون نڪو نياپو آھيان.