ملڪئه ترنم نورجھان!
ڪو نٿو سمجھي،
ڪو نٿو ڄاڻي،
ھوءَ ڪٿي آھي؟
ڌُڌڙ جي ديس ۾ دونھين سامھون،
ھُن اندر آئينو اجاري رکيو.
گُرن سان گفتگو ھن جي ھئي ڄمار سڄي،
سُرن سان روز ڀريائين پئي سندو سينو،
ڌڌڙ جي ديس ۾، دونھين سامھون،
ڪلا جي جر سان اجارئين پئي رڳو آئينو.
حاڪمن حڪم ڪيا، بيھودي بڪواس ڪئي،
انڌن ٻوڙن پئي عجيب انگ اجاڙي ڏٺا،
قدرتن ڪيئن ته سُرن سان سلھاڙي ڏٺا.
نور جي ڇانو ۽ ڇپر ھيٺان،
جسم ھوا ۾ آواز به ٿو جڙي ھن جو،
ھوءَ جا پنھنجي ئي آواز ۾ ويڙھي وئي،
زندگي ھٿ جھلي ھلي اڳتي،
واٽ پياري ڀلي ھلي اڳتي،
آئون تنھنجو ئي ٿو رھڻ چاھيان،
دُنيا مون کان ڀلي ھلي اڳتي،
ڳالھه تنھنجي سڄي سُڻان ويٺو،
بات تنھنجي ڀلي ھلي اڳتي،
مھانڊي مھڪ جي، شعر جي شڪل وانگي،
سرن جي صورت ڏئي پٽ تي پکيڙي وئي،
ھُن نھاريو جو نون نغمن ڏي،
گيت جي گود ڄڻ ته سائي ٿي،
ھُن جو آواز پئي ڌڳيو ھُن ۾،
ھُن جو آواز پئي پُسيو ھُن ۾،
ھُن جو پئي ڀريو ھُن ۾،
ھُن جو آواز پئي ٺريو ھُن ۾،
ھُن جو آواز ھو وُٺو ڪيڏو!
ھن جي آواز ڪُٺو ڪيڏو!
ھوءَ جا آواز مان ئي جوڙي ويئي،
ھوءَ جا آواز مان پکيڙي وئي،
ھوءَ جا آواز مان ئي ميڙي وئي،
ھوءَ جا آواز ۾ ئي ويڙھي وئي،
اجاريو ھن پئي اکين سان،
تار ۽ ڦوڪ کي ترنم سان،
ٿاپ کي ڇا ته ھُن ڏني ٿڦڪي!
پنھنجي ڀرڀور جوانيءَ جا ھن ڏيئا ٻاريا،
ھوءَ ھجومن اڳيان نه ھُئي ڪڏھن ھٻڪي،
ڌڌڙ جي ديس ۾ دونھين سامھون،
ڪلا جي جَر سان اجاريائين پئي،
رڳو آئينو اجاري رکيائين،
گرن سان گفتگو ھن جي ھئي ڄمار سڄي،
سُرن سان زور ڀريائين پئي سندو سينو،
ھن نھاري جو نون نغمن ڏانھن ڏٺو،
گيت جي گود ڄڻ ته سائي ٿي وئي!
بي شڪل کي به ھن بخشيو چھرو،
ھن سوا موسيقي تنھا ٿي ويئي،
وقت فرھاد ھيو يا الائي پٿرھو،
ڪئين نديون پنھنجي ھٿن منجھه کڻي بيٺي ھئي،
ربطه ۽ ضبط کي رکي دل ۾،
ھوءَ ته ڪومل ۽ تيور جي ھٿان تاتي ويئي،
ھن جون ڳايون پئي زماني جون ڳالھيون،
ھوءَ جا پاڻ زماني ۾ ڳاتي ويئي،
بادشاھ ايندا ۽ گذري ويندا،
ھن جي حڪمراني ته ھميشه قائم آھي،
دشمنيون رسمن جون دٻجي وينديون،
دلبري دوست سدائين لئه دائم آ،
ام ڪلثوم ٻڌوسون ته ڪٿي ھوندي ھئي!
ھن به صحرا جي سڄي سيج سجائي سُر سان!
محل تخليق ٿي ۽ نوان سينگار جُڙيا،
ڪلا جي ڪنوار ازل مان پئي آئي سُر سان،
ھوءَ ته شيرين يقينن به بڻي بيٺي ھئي،
نديءَ کي پنھنجي بدن منجھه کڻي بيٺي ھئي،
اڄ به آلاپ مان جسم ٿو جڙي ھُن جو،
ھن جي مستي جو نئون موڙ نئين منزل ھئي،
ھن جي ڇاتيءَ جي اڇل ھاءِ خدا تو ڄاتو!
ھوءَ جا مھڪي پئي سدا صندل جي ڪاٺي وانگي،
گونجندڙ ھن جو غزل ھاءِ خدا تو ڄاتو!
ٻج تي ٻاجھه بڻي موسيقيءَ ھن کي ماڻيو،
وقت ويران ھيو آوازن آباد ڪيو،
درد خوشبو کي اچي نيٺ ڳراٽي پاتي،
شعلي شبنم کي اچي شوق ڏنو پيار ڪيو،
ھاڻ آواز سندس آھي ۽ اسين آھيون،
راڳ کي روڳ ڏئي ھا ھتان گذري ويئي،
زندگيءَ ڀڙڪو ھو کاڌو اچي گنبذ تان،
پنھنجي آواز مان پرواز ڪري اڏري ويئي،
سدا ملڪ سدائين حسين ھيءَ عورت،
مُلن جي گوڙ تي گونجي ته سج ٿي اڀري،
مجاز مينھن ڀڄائي مٽي محبت جي،
نياز نينھن ۾ نسري ۽ نج ٿي اڀري،
جڏھن جوانيءَ جي جھولي ۾ ھن جھونگاريو،
گل نھار وجھن، نيڻ ھن سان ٽڪرايا،
ننڊ مکڙي جي وڃي کُلي آخر.
_______
ا.قصور ڄائي پنجاب جي عظيم گلوڪاره، جنھن دور حاضر ۾ ساز ۽ آواز جي دنيا تي حڪمراني ڪئي.
2. فلسطين جي انقلابي گائڪا، جنھن فلسطين جي آزادي لاءِ بي مثال قربانيون ڏنيون.