عمارت عشق جي توتي مون کي عجب آھي،
زمين دوز ٿيڻ جو نه ڪوئي سبب آھي.
جڏو جھاز ھي جيون جو ڪيستائين ھلي،
سمونڊ وقت ۾ ڪيڏو وڏو غضب آھي.
فقير شعر حقيرن جا پيا پرين پڙھندا،
ڪمائي ”ڪين“ جو به ڪونه ڪو ڪتب آھي.
ڊگھي آ راھ مگر مختصر مسافر تون،
اُداس آدمي تو لاءِ رڳو ادب آھي.
اکيون اوھان جون نھارن پيون نظارن مان،
لڳي ٿو رابطي ۾ رات ڏينھن رب آھي.
اسان ته سج لھڻ جو به آ ڏٺو منظر،
اڄوڪو جيڪو ٻڏو سو رڳو قلب آھي.
اُھو ئي سور سَسُئي ۽ اُھو ئي پاڻ پنھون،
اُھوئي ھاڙھو، اُھو ھوت، اُھو حب آھي.
اصل نسل ۾ ملي عشق جي پتي ورثو،
”حسن“ اسانجو اِھوئي حسب نسب آھي.