مُنھنجي اندر جي اڱڻ تي!
تون ڪيئن آھين، ڪير آھين،
ڪٿي آھين!
ڪجھه به ڪين ٿو ڄاڻان سانئڻ،
پوءِ به دل جي وسيل گھر ۾،
روزا چين ٿي،
سوچن جي سرھاڻين ۾،
خيالن جي خم کاڻين ۾،
ھيرن موتين وانگي چمڪين،
منھنجي اندر جي اجري اڱڻ تي،
نٽھڻ اس يا اونداھين ۾،
چوڏھين جي چانڊوڪين ۾،
ننگن پيرن ساڻ نچين ٿي،
ڪيئن اچين ٿي، ڪيئن وڃين ٿي،
ڪجھه به ڪين ٿو ڄاڻان سانئڻ،
تنھنجو ڏس پتو به نه ھڪڙو،
روز ملي ٿو نئون نڪور،
ڪڏھن ڪڪر ۾، بوند ابر ۾،
ڪڏھن گلن جي سونھن نگر ۾،
ڪڏھن ته ڪونجن جي به ولر ۾،
نيري اُڀ ۾ اُڏندڙ پنڇي،
ڪڏھن ستارن چنڊ چڪر ۾،
نينھن اسانجو نستو نستو،
نگر نگر ۾ ڀٽڪي ڀٽڪي،
اڻ ڄاتل سان اٽڪي اٽڪي،
ٿڪجي پيو آ،
ھر رستو ھر راھ رلي،
پنھنجي مون دلجاءِ ڪئي،
ھاڻ تون ئي ٻڌاءِ تنھنجو رستو،
توسان ملڻ لئه سولو سستو،
ڇو ته آئون،
ڪجھه به ڪين ٿو ڄاڻان سانئڻ.