پر ماڻھو تنھا ٽلڪي پيو!
ھڪ شخص عمر ڀر سوچيندو،
ھو گرم ھوائون صحرا جون،
جي مون کي ساڙي ڪين سگھيون،
اڄ آئون جلان پيو اوندھ ۾،
ڄڻ سج لھي پيو سيني ۾،
ھڪ شخص عمر ڀر سوچيندو،
ھي ٻارنھن سال حياتيءَ جا،
جي عمر قيد جيئن مون ڪاٽيا،
ھو پيار به ڄڻ ڪو پٿر ھو،
جنھن کي مون ھٿن سان ويھي گھڙيو،
۽ تنھن کي ويھي سجدو ڪيو،
پر بُت ۾ آخر ساھ نه پيو،
ھڪ شخص عمر ڀر سوچيندو رھيو،
ھن غم جو ڪارڻ ڇا آھي؟
ھيءَ دل جا مُور مڃي ئي نٿي،
ھي ھر ھر سارڻ ڇا آھي؟
۽ خود کي ٻئي جي خيالن ۾،
ھي ٻوڙڻ تارڻ ڇا آھي؟
ھڪ شخص عمر ڀر سوچيندو رھيو،
ھي ساحل ڇا ڇا چئي سگھندا،
ھي جو به وڃايم وڻ وڻ ۾،
سي منظر واپس ڏئي سگھندا،
ھن غم جو ڪاٿو ڪو ڪونھي،
ھي درد ندين ۾ ڇُلڪي پيو.
ھن ساحل تي آ رش وڏي،
پر ماڻھو تنھا ٽلڪي پيو.