ڌرتي
ذڪر ڪرڻ جھڙي ھي ڌرتي،
خدا جي تصور ڪرڻ جيتري پراڻي،
عورت جي پيٽ جيان لسي،
ته ڪٿي کاڄي جي کل جيان ڪڙڪ آھي
نرم گاھ تي ھلندي،
پيرن کي ڇا ٿو محسوس ٿئي
مفاصلو ريشمي ڪپڙي وانگي ويڙھي سگھجي ٿي،
۽ ڌرتيءَ کي
پوڙھي ماءُ جي ھٿن جيان،
ڇُھي سگھجي ٿو.
تڏھن ته وارياسيءَ تي چاندني
۽ ساحلن تي شام جو
ھيءُ ڌرتي
ھر ماڻھو کي پنھنجي آتم ڪٿا ٿي لڳي.