خانم گگوش
خانم گگوش جي تصوير جي
فريم ۾،
جتي جي سرحدن ۾ جواني منع آھي.
تاريخ جي سگريٽ کي،
تيليءَ چميو ته،
وقت دُکي پيو
۽ ھڪ ڊگھي ڪش ۾،
درد جو سرمئي دونھون،
ھوا ۾ اُڏرندو ويو،
خميني تون ھڪ ڦلي وانگر،
پنھنجي قبر جي ايش ٽري ۾،
بي معنى ٿي ڇڻي پوندين
گگوش جي اکين ۾،
ھڪ ڪربلا ڇرڪ کائي جاڳي اٿي،
۽ خوابن جا حُسين،
پنھنجي قتل جي بي واجبيءَ تي،
ھر يزيد
ھر خميني جو ابدي موت اورانگھي
من جي نين موسمن جا،
نوان عنوان بنجي ويا!
درد جي ھن پراڻي ڍنڍ تي،
ڏيھي ۽ پرڏيھي پکي،
جڏھن گڏجي اُڏرندا،
۽ چٽي اُس ۾ به،
پکين جو ھڪ ڪڪر،
ڍنڍ تي ڇانورو ٿيندو.
ته ڪروڙين ڇوڪرا ۽
ڇوڪريون،
جوانيءَ جي ٽاريءَ تي،
زندگيءَ جي چيلھه ۾ ٻانھون
وجھي،
مسلسل ٽھڪ ڏيندا،
۽ انھن ٽھڪن ۾،
گگوش سدائين جوان رھندي.