گھاوَ ڪندا ڇا خالي گھر کي!
ٻاٽ انڌيري منجھه ٻليءَ جي،
اک ڏسي ٿي جيئن پکيءَ کي،
تيئن تڪن ۽ تاڙن ٿا ھو،
ھر پرديسي پاريھر کي،
آڳ نه سمجھي ٻي ڪا ٻولي،
گفتگو پرکي ڪا به نه گولي،
ساڙڻ جي ساڙي ويندي،
جي آھي ڪا ڀي ڄر کي.
ڪونڊيءَ جا گل لت لڳڻ سان،
ٻارن جيئن مرجھائجي ويندا.
آٿٿ ڪانه اڱڻ کي ايندي،
دل نه ڌتاري سگھندي در کي.
ماڻھو آھي جيئرو مرڻو،
ان کان پو ٻيو ڪجھه نه ورڻو،
مرڻو پرڻو ماڻھوءَ سان آ.
گھاوَ ڪندا ڇا خالي گھر کي.