روحل لاءِ ھڪ نظم
اسين ھُن کي آئينو چونداسين!
ھڪ لفظ،
گھڻيون معنائون،
۽ ججھي اُس،
ھُن جو جسم اسان جي جسم مان جُڙندو!
اکيون ۽ خواب،
ھٿ ۽ مصوري،
زبان ۽ گيت،
ھي ڊگھا اوجاڳا،
جيڪي صدين جي سوڙھين گلين ۾،
ھُن جي پيرن ۾،
پنھنجو سفر ڪندا،
ٻه چھرا،
ھڪ چھري ۾ گڏ نظر ايندا.
۽ اسان جو نالو اُڪرجي ويندو،
وقت جي پٿر مٿان!
سڀ شيءَ ساڳي آھي،
روڊ رستا،
صبح جو ٻار اسڪولي،
آفيس ڏي ويندڙ ماڻھو،
چپ چاپ غمگين وڻ،
۽ ٻپھرو،
گرم جھولو،
يونيورسٽيءَ مان موٽندڙ بسون،
شام ساڳي،
ڄامشورو،
چؤطرف پٿرن تي ماٺ جو مسلسل مينھن وسندڙ،
۽ تنھنجو اڻ ڄاتل انتظار،
گھر جي گھٽي،
در ڪمري،
تنھنجي ڪرسي،
۽ خاموشي،
ڪيڏي آھي ڊگھي خاموشي!
درد جدائيءَ جو ھي ڪيڏو،
تنھنجي پتيءَ جي رات،
منجھند جي ھيءَ ماني،
تنھنجي پتي جو،
ڪوپ چانھه جو،
منھنجي پتيءَ جا پيار سمورا،
ڀائر ڀينر،
پيءُ ۽ ماءُ،
گھر جي پويان پينگھه اڪيلي،
انب جي وڻ جو ٻور اڪيلو،
تون ھليو وئين دور اڪيلو،
ڪالونيءَ ۾ دوست اڪيلا،
پنھنجو قيدي ديس اڪيلو،
جنھن ۾ ڪويل پئي ڪوڪي!
تنھاين ۾ سئو تنھايون،
تنھن کان به ٿورو پريان،
ڪچن گھرن اندر،
ھوءَ چلھه آ اُجھاڻل!
دونھين جي لاٽ ڪائي ٻاھر نٿي اچي،
نڪري نٿي پڄي،
ڪائي حھريل آ جھوپي،
ڪوئي پراڻو چونئرو،
جنھن جي مٿان وري،
ھوءَ ليڪ چنڊ جي آ،
نالو لکي وئي،
ھن ڏينھن عيد جو،
واري وڇاڻو جن جو،
وڻ اوٽ ٿيا جنين جا،
تارن جي ڇپر ھيٺان،
ڪجھه خواب خواب آھن،
ڄڻ چوٽ ٿيا جنين جا،
۽ آ ھوا جو ھٿڙو،
جن جي سردن مٿان،
تن جون به حالتون،
ڄاڻج وري خدا!
تن کي ڪابه خوشي،
اُماڻج وري خُدا!!