بي خودي اختيار ٿي . . . .
خود خوديءَ مان جند ڇٽي ۽ بي خودي اختيار ٿي،
بي فڪر مُرڪي فقيري، عاشقي سينگار ٿي.
اي مُلان تنھنجي مغز ۾ مئه نٿي ماپي سگھي،
ھر دفعي ھُل ۽ ھنگامي ۾ آ تنھنجي ھار ٿي.
پاڻ لاھوتي لڪن مان روز ڇا ھر ھر لنگھون،
غير سان ساڳئي جبل ۾ جُٺ ڇا ڇا ڪار ٿي.
موج ھت اُلجھي نه ڪائي پاڻ سان مھراڻ ۾،
بي خبر پنھنجي ته ڪشتي ھر دفعي آ پار ٿي.
سج چنڊ تارا قلندر ھت کڻي ھلندا اٿئي،
بي مُروت جي مٿي تي زندگي خود بار ٿي.
عشق اھڙو واس واسيو، گل پريشان ٿي ويا،
واءَ ۾ خوشبو گھُلي وئي ھر جڳھه ھٻڪار ٿي.
تنھنجي چھري کي پسي پيو رقص ۾ رم جھم نچان،
زندگي سرشار ٿي وئي دلبري ديدار ٿي.
اھل دل، اھل نظر سڀ ڪجھه ٿو سمجھي ھي ”حسن“،
آل جا دشمن اسان کان ٿي پري تون ڌار ٿي.