تو سِواءِ آھي اجائي شاعري
جھنگلن مان شھر ۾ اينديون اکيون،
قيامتون ھر قوم تان گذري ويون،
توکي لفظن ۾ گھڙي مون قيد ڪيو،
وقت کان ڪيئن عورتون وسري ويون!
کنڊرن مان مون کنئي ھئي زندگي،
تون اُگھاڙي ٿيئنءَ ته مون دنيا ڏٺي،
چاھتن جا باغ پيئي جھوميا لُڏيا،
مون جڏھن توکي ڏني پھرين مٺي!
ٿر سڄو آ ٿڪي مون ۾ ستو،
مون پھاڙن تي سجائي شاعري،
گيت پئي تنھنجي گليءَ ۾ ڪيئن رُنا،
تو سواءِ آھي اجائي شاعري.