طوفان جي ڪُلھي تي، ھڪ ڇوڪري چڙھيل آ،
سڪ سوز ھوءَ سکيل آ، پنج پاس ھوءَ پڙھيل آ.
مومل جيان مجازي، آ عشق ۾ اُڀي ھوءَ،
من موج موھ ماريل، ڪنھن ڪاڪ جي ڪڙھيل آ.
تصوير ڄڻ لڳل آ، دل جي فريم ۾ ھوءَ،
نج ناز جو نگينو، منڊيءَ ۾ ڄڻ مڙھيل آ.
منھنجي بدن پني تي، ھر ڪا لکيئين عبارت،
پينسل جيان پياري، تازي صفا گھڙيل آ.
ويجھو رھي به پرتي ۽ ڏور ھوندي اوڏي،
ميلاپ ۽ جدائي ۾، جنھنجو جُسو جڙيل آ.
ھن ”درس حسن“ آھي ڪھڙي ڪيس ڪچھري،
ھيءَ ڇوڪري اُڀي ڇو ۽ عشق تي اڙيل آ.