اڙي يار تنھنجا ھي ڪھڙا تماشا!
وصل کي جو ويڙھي وڇوڙو وڇايئون،
تڏھن ياد آيم ته ھي به ملڻ آ،
اڙي يار تنھنجا ھي ڪھڙا تماشا!
اِھو روڄ راڙو به کڙ کڙ کلڻ آ،
تونگر اسان جيئن نه بي نياز ٿيندو،
ڪڏھن ڪين وڄندو نڪو ساز ٿيندو،
ٻاھر جي ته ٻچڪار ٻڌبي پئي پر،
اندر مان رڳو آھي آواز ٿيندو.
اُھي ساز سِرَ تي اوھين پنڌ پيارا،
اُنھن جو ته ھر ھر ھوا تي ٽلڻ آ،
اِھو ڪم جيڪو ڪرڻ سان نه ٿيندو،
نڪو جيءَ جيئري مرڻ سان نه ٿيندو!
اجھامڻ ٻرڻ جي ته ابجد آ اونڌي،
نڪو ڪو ٻڏڻ ۽ ترڻ سان به ٿيندو،
اِھو نه جي نگريءَ ۾ بي نام بابو،
کڻي خيال ڪاتي خلاءَ کي ڇلڻ آ،
وصل کي جو ويڙھي وِڇوڙو وڇايئون،
تڏھن ياد آيم ته ھي به ملڻ آ !