منھنجي حيات ۽ منھنجي ورسي،
توئي جيتيو تنھنجي سرسي.
مُرڪ به مُنھڙو موڙيو تو جيئن،
لڙڪن جي برسات به برسي.
سج به سُوٽا ھڻي پيو جھومي،
چنڊ به ٿي پيو آھي چرسي.
واٽ وٺي مان ڪيئن وڃان ھا،
تون نه آئينءَ، پيس ترسي.
من جو مڪتب خالي ويران،
”حسن“ ڇڏائي وئي سڀ دَرسي!