رُڳو جيئري جُدائي آ !
ھزارين عورتون آھن،
خدا جي ھي خدائيءَ آ!
ملڻ آ موت ماڻھو جو،
رڳو جيئري جدائي آ!
ھزارين عورتون جي ھو،
ڪري ٿو سڌ سھڻين جي،
عدد ۾ ھڪ ڄڻو آھي،
الائي ڇو گھڻو آھي!
اگھاڙپ جي حوالي سان،
ببن جي بادشاھي آ،
ننگين جي راڄڌانيءَ ۾،
ڦندو عشق ٺاھيو آ،
جسم جي جستجو جانان،
حقيقت کي ھلائي ٿي!
ھزارين ياد ۾ قابو،
ھزارن کي ڀلائي ٿي!
اِھا ھڪ ابتدا آھي،
اڳيان ھڪ انتھا آھي،
پرين جت پک ساڙي ٿو،
سدرت المنتھا آھي!
اِھي سڀ پنڌ اوري جا،
ناري جا ۽ ڍوري جا،
اڃان اڳتي، اڃان پرتي،
حسينا ھڪ حقيقت جي،
خاموش کڙي آھي،
جتي سج اڀرندو آھي،
جتي سانجھي لڙي آھي،
اُتي اُن جاءِ تي بيھي،
ھزارين عورتن جي ھو،
ڪري ٿو سڌ سھڻين جي!
عدد ۾ ھڪ ڄڻو آھي،
الائي ڇو گھڻو آھي.
ٽنگن جي وچ مان ٻيھر،
اچي سگھبو وڃي سگھبو،
پُٺيءَ تي ھٿ ڦرائي،
ڀروسو ھر ڪو ڀڃي سگھبو،
جڏھن سمجھي به ٿو سڀ ڪجھه،
اِھو خالي پڻو آھي!
ھزارين عورتن جي ھو،
ڪري ٿو سڌ سھڻين جي!
مٺي ماکي به ٿيندي آ،
مٺو آ موھ ڇاتين جو،
چمڻ آ ڪرت چپڙن جي،
ڪھڻ آ ڪم ڪاتين جو!
حسن آ محبتن ماريل،
اُڀي نيزي اڳيان وڃبو،
ته ڇاتي نوڪ ٿي پوندي
نھارين دل منجھان جيڪر،
نظر پئي لوڪ تي پوندي،
انھن اڻ ڄاڻ اھڃاڻن،
سوين ڀيرا ته سمجھايسِ،
ھزارين عورتن جي،
ھو الائي ڇو نٿو سمجھي،
ڪري ٿو سڌ سھڻين جي،
اکر ۾ ھڪ ڄڻو آھي،
الائي ڇو گھڻو آھي!!