چڱو جو اسانکي نه درزي مليو
چڱو جو اسانکي نه درزي مليو
نه ڪو ماپ من جي، نه ڪو ڪور ٿي،
حياتي سندو ھرک ڦاڙي ھوا،
قضا جي ڪَتر ساڻ ڪوري ڇڏيو،
ھوا جي ھٿن ۾ پاڻ ڀوري ڇڏيو!
نه ڪو ڪاڄ ڪوئي نه ٻيڙو لڳو!
سڳي کانسواءِ ھي سُئي سوچ جي
انڌيري ۾ بکيا اجايا ھڻي،
پُراڻا پيا ٿيندا وڃون پاڻ ۾!
لڱن جون ھي ليڙون لڪائي گھمون،
ٽٽا ڦاٽندا ٿا وڃون پاڻ ۾!
اڃان ٿا چئو ته بدن ٽانڪبو
اسان کي ته سُورن سبي آ رکيو!
چڱو جو اسانکي نه ڌوٻي مليو!
صدين جي سفر ۾ ٿا ڇڪبا رھون
وچو وچ واري ورائي وئي
ڪٿي گھاٽ اھڙو نه ڪوئي گھڙيو،
جتي اڄ اکين کي به اُجرو ڪريون،
رڳو راھ ۾ آھ آھي اڀي،
لکين لفظ آنڌي جيان اڄ اٿيا،
وئي دز دل تي دُکن جي ڄمي،
جتي جر اندر جيءُ نٿو ڌوپجي،
اتي اڄ بنا آب جي دوستو!
اسان کي ته آ ڌوڙ ڌوئي رکيو!