ڄانڀي گُلن جيئن ڇوڪري!
ڇرڪندي مون ۾ ڇڻي،
ڄانڀي گُلن جيئن ڇوڪري.
ڳوٺ منھنجي جي ڳليءَ مان،
سج ٿو سينو ڪڍي،
۽ انھيءَ جي تاءُ ۾،
ڪيترو مون کي وڻي،
ڄانڀي گُلن جيئن ڇوڪري.
ماٺ ۾ ماڻي سدائين،
لڱ مون ھنجا لکيا،
۽ ھِجر جي ھوءَ ھوا،
کوڙ پيرا وئي کڻي،
ڄانڀي گُلن جيئن ڇوڪري.
ٻيون به ڪيئن چمپا جيان،
منھنجي چپن ۾ ٿيون ڇڻن،
ھن سموري پيار ۾،
ھو مگر ھڪڙي ڄڻي،
ڄانڀي گُلن جيئن ڇوڪري.