اداس آدمي تنھنجو آ گھر گھٽائن ۾،
ملي سگھياسون نه ٻئي پاڻ پر گھٽائن ۾.
ڀريا پيا آھن ھي بادلن سان گھر سارا،
سٿيو پيو آھي تنھنجو ته ٿر گھٽائن ۾.
ڀڄي ڊُڪي به ڪي بادل حسن بيھارين ٿا،
ٿڪي ٽُٽي به ٿڌو ٿيو نه ٿر گھٽائن ۾.
ڪڙو ڏئي آ سُتو ڪير اڄ ڪڪر پويان،
گُلي کُلي نه سگھيو نيٺ در گھٽائن ۾.