چئو ته تنھنجي چور کي سوگھو ڪريان!
روح کي ھن روڳ جو رنبو ھنيو،
تنھن خيالن کي لڳي ويل کاٽ جو،
تون اڃان تائين پيو پيرو کڻين،
وڻن تي ويٺل پکين جي واٽ ۾،
اس جي آھوڙ ساري ٿي ختم،
سج لٿي جو سرنگون سورج مکي،
او ورھاڙي کان وڃايل واھرو،
ٿڪ کي آخر ٿميندين ڪيترو،
عشق کان گھوڙي سواري گھُر کڻي،
مان جتي اوڏانھن اڳتي چُر کڻي،
آئون جيڪو ڪنھن سگھڙ جي سٽ جي،
سوجھري ۾ ٿو ڪريان سوگھيون گھڙيون،
چئو ته تولاءِ واٽ ھيءَ ويڙھي اچان،
سڀ رستا تو اڳيان ريڙھي اچان،
آئون جيڪو ھن انڌيري ۾ اٿي،
روز ٿو تارن مٿان کارا وجھان،
چئو ته تنھنجي چور کي سوگھو ڪريان.