سردين جو ھڪ نظم
منھنجي من مان پيار جا،
گرم چشما ٿا ڦُٽن،
ھيل ڪيڏي ٿڌ آھي،
۽ اڳي کان وڌ آھي
پاري پوڻ کانپوءِ به،
منھنجي من ۾ پيار جا
گرم چشما ڦٽن ٿا.
سرد ملڪن جي پکين
جھڙي حسين ڇوڪري،
منھنجي ڏھ ئي آڱريون،
ميڻ بتين وانگر ٻرن
پوءِ به تنھنجي روح جون،
سڀ ڳليون سنسان ڇو؟
موت وانگي پيون ٺرن.
تنھنجي بدن سان جا به آ،
منھنجي ھٿن جي گفتگو،
سا سموري آڳ آھي،
پوءِ ڇو چپ چاپ آھين
ھيل ڪوئي گيت ناھين،
۽ نه ڪو آلاپ آھين،
۽ انھيءَ کان اڳ جو،
تون سڀئي خنقيون گلي.
برف جي ڪنھن مجسمي
وانگي وڃين گھر ۾ ڄمي،
ھل ته دوزخ ۾ ھلون،
ھل ته دوزخ ۾ ھلون.