ٻاٽ ۾ . . . .
ٻريس پئي ٻاٽَ ۾ ٻَر ٻَر،
اجھايو عورتن مون کي،
وري ھن عشق مون کي آ،
دکايو دوڳ منھنجي مان!
ڪيم پئي من اندر ماتم،
نه ڪوئي ڪم، رڳو غم غم،
ڪري سينگار سھڻي جيئن،
سنواريو سوڳ منھنجي مان!
حسن درس جي شاعريءَ جي محبوبا ڀلي ڪينجهر ڍنڍ هجي پر سچ ته حَسن جي شاعريءَ ۾ سنڌ جي سونهن جهلڪي ٿي. هو محبتن، مُرڪن ۽ عاشقن جو شاعر هو، جنهن جي شاعري هر دل کي جهومائي وجهندي هئي. اسان وٽ اهڙا گهٽ شاعر آهن جن جي سڃاڻ سندس ڪتاب کانسواءِ ئي شاعري بڻي هجي، انهن مان حسن درس جو مقام به مٿانهون آهي. اسان جي سنڌ سان سڀ کان وڏو الميو اهو رهيو آهي جو انقلابين ۽ عاشقن جي زندگي مختصر رهي آهي ۽ ايئن ئي حسن درس به اسان کان موڪلائي هليو ويو.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو