احمد فراز لاءِ ھڪ نظم!
احمد فراز تنھنجو سامان ٿو اڇلجي،
ميزون گلاش شيشا،
نظمن جون عورتون ۽،
نثري ڪتاب اڇليا!
توکي مليا ھيا جي،
اعزاز ڪئين،
سي سڀ خطاب اُڇليا!
ننڊون دريءَ دريءَ ۾،
پردن تي ڳھر تنھنجي جا،
جاڳيل گلاب اڇليا!
توجي گناھ جھڙيون،
راتيون اتي گذاريون،
سارا ثواب اڇليا!
پيارا پٺاڻ شاعر،
اردو عجيب آھي،
پشتو ۾ چؤ پنڊيءَ کي،
دِلي قريب آھي!
غالب سان مئه پيئڻ جي،
سھڻي سزا ملي ٿئي!
۽ ڳالھه چئي ڏيڻ جي،
سھڻي سزا ملي ٿئي!
ايوان ھو سجايل،
ڪوٺيون نه تنھن کي ڪوٺيو،
ڪوٺو ته ڪنھن جو گھر آ!
رنڊي ته مانواري،
رنڊي ته معتبر آ!
گاريون نه ڏيو ھنن کي،
گاريون ته ٻولين جون،
آھن شرير ڇوريون!
لبريز لفظ گاريون،
گاريون ته ساحلن تي،
ننگيون حسين گوريون!
تون جو فراز خود کي،
روشن خيال سمجھيين!
حاڪم حرام سمجھين!
مئه کي حلال سمجھين!
پر ھاڻ ڏس نوان ھي،
روشن خيال جلوا،
مولانا مئه پيئي ۽،
سالار کائي حلوا!
پنھنجو ته يار آھي،
سامان عيش عشرت،
سامان عشق بازي،
سامان دلنوازي،
سامان دل جي دنيا،
سامان سرمدي ھي،
سامان دلربائي،
اڇلين، چئو انھن کي؟
ھيءَ سونھن ۽ سچائي،
اڇلين، چئو انھن کي؟
شعرن جو خانقاھون،
ديدار جا دئارا،
دل جون ننديون نگاھون،
۽ خيال جي خدائي،
ميلاپ ۽ جدائي،
ھيءَ خيال جي خدائي!!
احمد فراز، اردو جو انتھائي قدآور پٺاڻ شاعر، جنھن کي حاڪم وقت گھر مان ڪڍڻ واسطي سندس سامان رستي تي ڦٽو ڪرايو ھو.