شاعري

حسن درس جو رسالو

حسن درس جي شاعريءَ جي محبوبا ڀلي ڪينجهر ڍنڍ هجي پر سچ ته حَسن جي شاعريءَ ۾ سنڌ جي سونهن جهلڪي ٿي. هو محبتن، مُرڪن ۽ عاشقن جو شاعر هو، جنهن جي شاعري هر دل کي جهومائي وجهندي هئي. اسان وٽ اهڙا گهٽ شاعر آهن جن جي سڃاڻ سندس ڪتاب کانسواءِ ئي شاعري بڻي هجي، انهن مان حسن درس جو مقام به مٿانهون آهي. اسان جي سنڌ سان سڀ کان وڏو الميو اهو رهيو آهي جو انقلابين ۽ عاشقن جي زندگي مختصر رهي آهي ۽ ايئن ئي حسن درس به اسان کان موڪلائي هليو ويو.

  • 4.5/5.0
  • 25038
  • 4942
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • حسن درس
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book Hassan Dars jo Risalo

صندل جون ٻرن ڪاٺيون، ائين دل به ٻري ٿي پئي،

صندل جون ٻرن ڪاٺيون، ائين دل به ٻري ٿي پئي،
منھنجي ته سوا تنھنجي ڪا ساعت به سري ٿي پئي.

واريءَ جي دڙن وانگي، آئون به اُڏامان پيو،
ٿا نيڻ ٿڪن ٿر جا ۽ رات ٺري ٿي پئي.

ميلاپ جُدائيءَ جو، ھي عجيب تماشو آ،
جيڪا آ اندر ويٺي، سا ڇو ته پري ٿي پئي؟

وارن ۾ وڇوڙي جي، پيو يار ڦڻي ڦيريان،
چُپ چاپ اچي چاندي، ڪارن سان ڪري ٿي پئي.

پيا پن ڇڻن پاڻھي، کڙڪن به ته نٿا خالي،
ھڪ شخص جي ھڪ دنيا، خاموش مري ٿي پئي.

مون سان جي ملين ھا تون، ته مان ٻڌايان ھا،
ھاءِ وقت وڃي ٿو پيو، ۽ مھل ٽري ٿي پئي.

ھڪ اک رھي آلي، کن پل نه رھي خالي،
ھڪ ميڻ بتي آھي، ڏينھن رات ٻري ٿي پئي.

ھڪ درس ”حسن“ آھي، چئي ٿو رڳو محبت ڏي،
دنيا ته الاھي ڇا ڇا، ڪم ڪار ڪري ٿي پئي.