مگر پاڻ کي لوھ لوھ چئو!
الڳ ٿي اندر کان ھلائج ھينئون،
سنھي تند ساھن جي سوري ھري،
اُڻي پٽ آخر قلب جو ڪينئون،
الڳ ٿي اکين کي نھارج نظر،
انڌيري ۾ اُتساھ ٿي، ٿي ھلي،
اِھا ديد دل جي ته بيت البصر،
ٻٽو ٿي ٻڌڻ ۾ ڪنائج ڪڙيون،
مٺن جون مٺايون، زبانون زھر،
تکائون تلسي دلاسا تڙيون،
وڏو ٿي وڏن کان ننڍو واڪ ڏج،
سڄڻ لاءِ سھايون سميٽي سڀئي،
ڪڙي اُس ۾ ڇانوَ ٿڌڪار ٿج،
ننڍو ٿي ننڍن کان صفا پٽ پئو،
اچي نيٺ پارس اُجاري وڌئي،
مگر پاڻ کي لوھ جو لوھ چئو.